treći dio Suštinska negacija pojma bosanske državnosti i samonegacija bosanske nacije od strane zvanične Srbije, Hrvatske i dijelom Bosne i Hercegovine kroz 20. vijek

Pitanje i status Vojvodine također zaslužuju određenu pažnju. Vojvodina koja stotinama godina nije bila teritorijalna sastavnica Srbije, već Habsburške Monarhije, a proglašenjem Države Slovenaca, Hrvata i Srba 29.10.1918. je njena teritorijalna sastavnica sa sjedištem u Novom Sadu, je apsorbirana u Srbiju kao njen teritorijalni dio. Crna Gora je ujedinjenja sa Srbijom, a Država SHS u čijem je teritorijalnom sastavu bila i Bosna je prihvatila proglašenje Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca 1.12.1918. proizašlo iz usta srpskoga regenta Aleksandra Karađorđevića. Potpisa nije bilo, niti dokumenta. Država SHS je tim jednostavnim usmenim proglasom regenta uklopljena u novonastalu državu pod imenom Kraljevinu Srba, Hrvata i Slovenaca, iako je Ženevka deklaracija predviđala da Država SHS i Kraljevina Srbija i Crna Gora obostrano pristupe formiranju zajedničke države o čijim će se detaljima uređenja pozabaviti Ustav. Svoj potpis sa Ženevske deklaracije je povukao Nikola Pašić nakon što je postao svjestan da njime priznaje kao politički i teritorijalni subjekt Državu SHS.

Kraljevstvo SHS je bila parlamentarna monarhija s Karađorđevićima na čelu i Beogradom kao političkim centrom. Dinastija Karađorđevića i Srpska Radikalna Stranka su imale poluge moći u svojim rukama. Politički Zagreb je bio ideološki antipod Beograda. Zgrebačka politička opzicija je zajedno sa beogradskom političkom pozicijom generirala nekoliko međuratnih desetljeća (1918.-1941.) politički ambijent u kojem Bosna gubi svoju teritorijalnu cjelovitost, a bosanstvo se utapa u višenacionalnu ideju jugoslavenstva. U prilog ovome ide i naziv vodeće bosanske stranke jednog od ključnih političkih aktera međuratnog razdoblja, Mehmeda Spahe, Jugoslavenska muslimanska organizacija (JMO). Ostale vodeće bosanske stranke su nosile ili srpski ili hrvatski nacionalni prefiks, a u najvećoj mjeri su bile kopija političkih platformi, pa čak i samih imena Radikalne stranke i Stranke Prava. Srpski radikali i hrvatski pravaši uz ostale političke srpsko-hrvatske nacionalne podružnice u Bosni i van nje, su u određenoj mjeri uslovljavale apsolutno izostajanje Bosne i bosanstva čak je identična situacija bila i kod bosanskih muslimana. Islamski identitet, pritisnut katoličkom i pravoslavnom organizacijom i sopstvenom tradicijom i percepcijom političkog života i dalje ostaje u nacionalnom smislu neosvješten, a vjerski veoma svjestan. Ovakvom konstelacijom odnosa Bosna i Bosanci nastavljaju svoju političku hibernaciju i odlažu buđenje nacionalne svijesti za neka povoljnija vremena. JMO štiti interese muslimana, deklarativno, a u nacionalnom imenu, kao politički kompromis prema Beogradu i Karađorđevićima umjesto imena države uzimaju ime Jugosolavenska. Zato je Spaho u nekoliko navrata od sarajlije s pedigreom postajao beogradski ministar i politički saveznik protiv zagrebačke opozicije režimu. Ako još tome pridodamo činjenicu da su Karađorđevići uskoro zabranili nacionalna imena i imena stranaka s nacionalnim predznakom (pa su i ime same države shodno tome morali promijeniti iz K. SHS u Kraljevina Jugoslavija), možemo primjetiti konformističku ulogu JMO-a i Mehmeda Spahe kojem zasigurno nije previše smetalo kada su ga u beogradu oslovljavali genitivom ili akuzativom sa Spaha umjesto Spahe.

Nastankom Kraljevine Jugoslavije i brisanjem nacionalnih imena kao „političkih opstruenata“ dinastije Karađorđevića Bosna se u teritorijalnom smislu prekraja u nekoliko navrata, a podjela prve Jugoslavije na Banovine je bila najradikalnija. Imena svih banovina su dodjeljena po imenima rijeka izuzev Primorske sa sjedištem u Splitu. Dravska, Savska, Vrbaska, Drinska, Zetska, Dunavska, Moravska i Vardarska predstavljaju najradikalniji potez brisanja nacionalnih imena, kojem ni Tito ni komunisti s idejom stvaranja anacionalnoga „Novoga svijeta“ nisu bili ni do koljena. Zašto!? Prvo, zato što je nestalo historijsko ime država Slovenije, Hrvatske, Bosne, Crne Gore, Makedonije, pa čak i same Srbije. Začudo, pri ovoj fantastično neutemeljenoj fluminološkoj teritorijalno-administrativnoj preraspodjeli države Karađorđevića, neko je izgleda veoma pazio da naša najveća rijeka Bosna ne bi slučajno postala jedna od Banovina! Drugo, višestoljetne historijske granice Bosne su bile na posebnoj listi za odstrel beogradske kancelarije. Naime, samo slijep, neuk i krajnje bezobziran posmatrač i notorni mrzitelj Bosne i bosanstva bi mogao nevidjeti kako su izgledale banovine sa sjedištima u Bosni. Prilog za neuke, bezobzirne i mrzitelje je slikovno predstavljen ispod teksta, a slijepima jedinima možemo oprostiti i u potpunosti uvažiti njihov hendikep.